Stichting Bulamu Oeganda reis september - oktober 2018
16 Oktober 2018 - Internal and foreign affairs
The end is near
Ontbijt op bed. Vandaag overzien we de afgelopen weken. Het zit er bijna al weer op. Het is donderdag en drie weken geleden stapten we het vliegtuig in. Jammer en voldaan blikken we terug op drie weken die enververend verliepen en toch zo gewoon voelden.
In de afgelopen weken heb ik jullie al meegenomen in een deel van onze belevenissen. Dit keer stond de reis niet specifiek in het teken van evangelisatie en conferenties, maar in het teken van de registratie en de toekomst. Desalniettemin hadden we natuurlijk ook nu weer koffers vol met kleiding en andere giften bij ons.
Gisteren hadden we een ontmoeting met pastor Ronald Rugasira. Ronald en zijn vrouw Rachel ondersteunen we al enkele jaren in hun pastoraat. Voor Jolanda was dit de laatste opruimactie in ons appartement, de laatste spullen uit de koffers (die nu leeg zijn om weer mee naar Nederland te nemen), haar handtas vol met gebruiksartikelen voor Rachel en een plan voor hun toekomst. Zo'n afspraak verloopt nooit zonder geld. Het werken als Stichting met alle bijbehorende verantwoordelijkheden is ook altijd een afweging tussen wijsheid en geest, intuitie en zelfredzaamheid. We hebben een plan bedacht om het gezin van Ronald te ondersteunen in de toekomst.
Met vier kinderen die nu en in de toekomst naar school moeten, waarbij de overheid geen mogelijkheden biedt, als pastor met twee kerken rondkomen zonder baan is voor ons slecht te bevatten en in Oeganda strijk en zet ... maar Ronald heeft land en land betekent een potentiele bron van inkomsten. Ik benoem met opzet de term potentieel aangezien al onze gesprekken dezelfde conclusie dragen - Een Oegandees overziet de lange termijn niet EN als er al geen geld is voor vandaag, hoe investeer je dan geld in de toekomst. Het is schrijnend om te ervaren en zeker als je een rekensommetje gaat maken. Toch is er veel ervaring nodig om het totaalplaatje te schetsen. Ik heb al zo vaak met Ronald aan tafel gezeten om zijn ideeen door te rekenen. Mr Rene, als ik 100 euro heb dan kan ik een veld vol met mais planten....OK, Ronald en wat levert dat dan op? 200 Euro Mr Rene. Een idee met een staartje want ... als we dan door gaan rekenen dan vraag ik hem waar het land ligt, hoeveel arbeid er geleverd moet worden, hoeveel transport nodig is en alle andere randvoorwaarden. Jaar na jaar begint Ronald het beter te begrijpen en vandaag zitten we opnieuw bij elkaar voor een echt lange termijn bespreking. Als we nou eens bomen gaan planten op jullie familiegrond....Ja zegt Ronald, ik kan er 2200 kwijt - op 4 acre (ca 2 hectare) - dat kost dan 600 euro. Ronald heeft stappen gemaakt. De aanschaf van 2200 jonge boompjes kost nog geen 100 euro maar de rest van de kosten moeten we doornemen. Hij heeft al rekening gehouden met het ontginnen van het land maar geen rekening met de kosten voor de komende jaren, het land schoon houden, er naar toe reizen en zeker geen rekening gehouden met de eerste twee jaar waarin we in de grond bonen, kool en pinda's kunnen planten. Op die manier halen we de volledige microfinanciering terug in 2 jaar tijd en over 10 jaar, als de kinderen groter zijn - levert het bos de volledige studiekosten van alle 4 op ! Amen - In Januari gaat de spa in de grond, en eerst maar eens met 1 acre beginnen.
NGO registratie - vervolg
Registratie in Oeganda, we kunnen niet zonder. Een relatief prijzig proces, zeker voor ons als kleine Stichting en toch is het nodig omdat de overheid steeds meer eisen gaat stellen aan hulpverlening en structuur. We vinden het ook logisch. We netwerken aan alle kanten, zijn continue aan het "werk" en lopen rond op een toeristenvisum. Dat is 9 jaar goed gegaan en zal de komende 9 jaar ook nog wel goed gaan en toch willen we het niet meer. We hebben een van onze sponsorkinderen aan het werk gezet. Als klant van zijn onlangs opgerichte bedrijf in het afhandelen van papieren en dat heeft geholpen. Met zijn passie voor overheden en administratie heeft hij onze stichting snel door het proces heen geholpen maar vandaag heeft hij ons nodig. Op naar Ntinda road - foreign affairs - waar hij een afspraak heeft gemaakt met de directeur van de NGO board. Daar gaan we weer, we bereiden ons voor op een lange dag wachten in de brandende zon. Ooit waren we hier voor een visum verlenging, voor visa aanvragen, voor werkvergunningen en altijd stond er een rij van honderden mensen die nog door tientallen politieagenten gescand en gescreend moesten worden. Vandaag rust er zegen op. Als we aan komen rijden hebben we direct een parkeerplaats. In de rij hoeven we slechts 2 minuten te wachten. Bij de NGO registratie loopt hij direct door naar binnen en worden we meteen naar binnen geroepen - neem plaats! Het zit zo - ik kan u vertellen dat de registratie van de NGO volledig rond is. Dus dat is het goede nieuws. MAAR het papier voor de certificaten is al op sinds juni, we hebben nieuw papier uit Zuid Afrika ontvangen maar in Entebbe is een fout gemaakt. Nu moeten alle certificaten opnieuw. Degene die ze tekenen mag is op vakantie. En hoe lang gaat dat dan nog duren? Ik denk ergens in November. Goedendag - goedendag! Binnen vijf minuten rijden we weer terug naar huis. We hebben ons gezicht laten zien, ze wist precies wie we waren dus dit zal effect hebben op de toekomst. Voor nu? gewoon Oegandees in de wachtstand.
Tot volgend jaar
