Stichting Bulamu Oeganda reis april - mei 2019
Ongewenst Kind - reisblog 2 - 10 April 2019
Bij Beatrice horen we opnieuw het verhaal van één van de kinderen die via ons wordt gesponsord. De gevoelige lezer kan dit beter overslaan, het is wel de realiteit van enkele projecten waar we mee te maken hebben. Vanmorgen heb ik me even bemoeid tegen een facebookbericht over de Nederlandse regering die weeshuistoerisme moet verbieden – waarbij we ook zeker gezien hebben dat misbruik plaatsvindt, maar ook het komende verhaal is waarheid.
Haar leven is hard. Hard en vergelijkbaar met dat van andere vrouwen in haar omgeving.. De zelfkant van de maatschappij waarin ze niets anders te bieden heeft dan haar lichaam. Absolute overleving. Leven in een omgeving waarin mannen gebruik maken van haar diensten, veel mannen, met als gevolg dat ze zwanger wordt en een kindje baart.
9 Maanden later wordt een ongewenst meisje geboren in zorgen. Geboren uit de schoot van een moeder die niet in staat is om het hoofd boven water te houden. Ze wijst een man aan als meest waarschijnlijke biologische vader. Hij accepteert het niet. Neemt niet zijn verantwoordelijkheid, voor zover die verantwoordelijkheid al bij hem ligt. Hij wijst het vaderschap af met de mededeling “je hebt zoveel mannen, waarom zou het van mij zijn” en de moeder verblijft in haar armoedig bestaan
Wij kennen de community niet, we kennen het verhaal wel. Het is niet een typisch Oegandees verhaal, het is een verhaal van armoede en realiteit. De gevolgen zijn schrijnend en worden pas na jaren verteld.
De moeder verdraagt het meisje 2 weken. Opeens wordt de buurt opgeschrikt door het huilen van het meisje. Het moet uitzonderlijk zijn geweest want, hoe dun de houten schotjes van de huisjes ook zijn, geslagen en huilende kinderen zijn geen nieuws in Oeganda. De buurvrouw neemt poolshoogte en de moeder van het meisje vertelt dat er niets aan de hand is, maar een half uur later, als het geschreeuw een niveau bereikt dat alarmbellen doet rinkelen in de buurt, stormen de buren het huisje van de moeder binnen en redden de baby van een gewisse vroegtijdige dood.
Uit de gesprekken die later plaatsvinden, blijkt dat de moeder de beide bovenarmen van het meisje gebroken heeft, we zouden zeggen “met voorbedachte rade”, om een half uur later een kan met kokende melk over haar heen te gieten. “Met voorbedachte rade” ligt ook in de gruwelijke uitleg van Beatrice, haar voogd, die haar handen ophoudt en nog eens visueel maakt dat je met gebroken bovenarmen niet naar je hoofd kunt grijpen ....
Het verhaal krijgt een gevolg, maar niet bij de moeder, die geen toekomst zag voor haar kindje en haar liever van het onzekere leven wilde beroven, met als resultaat een aantal grote littekens aan de buitenkant en misschien nog wel grotere littekens in de binnenkant.
De oma duikt op in het verhaal. Jjaja. Niet de moeder van de moeder, maar de moeder van de vermeende vader. Zij zet haar empathie voor het kleine meisje om in zorg en neemt haar in huis en verzorgt haar als haar kleinkind. Drie jaar gaat voorbij totdat het verhaal verandert in een Afrikaanse “Assepoester”. De vermeende vader komt in het huis van zijn moeder en ziet het meisje. Hij vraagt zijn moeder wie dit kind is en zijn moeder vertelt hem haar verhaal. Het zint hem niet, hij verlaat het huis en komt terug met een Panga (Machette) en dreigt zijn moeder om haar iets aan te doen als ze nog verder de zorg voor dit kind op zich neemt. “Als je een kind in huis haalt als mijn dochter, dan bepaal ik of het mijn dochter is of niet!” De moeder kiest eieren voor haar geld “in plaats dat mijn zoon mij vermoordt heb ik besloten te doen wat hij zij.
Het meisje gaat het volgende dal in haar leven in. Ze wordt totaal genegeerd. Haar leven keert zich, net als dat van haar moeder, in een overlevingsstand. Ze leeft achtergelaten in het huis en eet uit het vuilnis.
In die dagen wordt ze gevonden door Deborah, een vrouw die kinderen aanbrengt in een weeshuis van pastor Joshua. Pr. Joshua heeft een kinderdorp, waar Deborah onderwijzeres is. Deborah geeft het meisje af en toe iets te eten en uiteindelijk komt ze terecht bij Beatrice, die op dat moment de leiding heeft over 44 meisjes in een meidenhuis. Na overleg met de directie wordt het meisje niet toegelaten; te zwak en te weinig mogelijkheden om te overleven. Gelukkig zet Beatrice door en zo vinden we haar in november 2011. Ze wordt 1 Van de 9 kinderen van Beth Elisha onder leiding van Auntie Beatrice. We vinden een sponsor voor haar en verhuizen de kinderen naar het nabijgelegen dorp, sturen ze naar school en vorig jaar heeft ze een “first grade” gehaald bij haar afscheid van de basisschool.
“Soms is ze afwezig, dan zit ze op het stoepje voor het huis voor zich uit te kijken” zegt Beatrice. “Dan vraag ik wat er is – en dan snikt ze en antwoordt ze: “mijn moeder wil me niet, een vader heb ik niet en ook mijn oma heeft me verstoten”. “Of haar moeder nog leeft weet ik niet, ik weet wel dat zij alles nog weet” Beatrice heeft haar verteld nu haar moeder te zijn; – ze wil nooit meer terug.
De Nederlandse overheid is volop in de discussie dat weeshuistoerisme verboden moet worden. Dit meisje noemen we hier ook een wees, hoewel haar moeder waarschijnlijk nog leeft. Dit meisje zou volgens bureaucratische richtlijnen terug moeten naar haar familie, die haar nooit heeft willen helpen. Dit meisje valt in veel opzichten onder de millennium doelstellingen en de duurzaamheids programma’s van de verenigde naties, die ook door de Nederlandse overheid ondersteund zijn. Laten we doen wat we het beste kunnen doen voor schreinende gevallen zoals deze en gewoon ons hart laten spreken. Hier helpt maar één ding en dat is liefde.
