Stichting Bulamu Oeganda reis april - mei 2019
Watiiti - 4-10 April
Watiiti
Een regenjas, een paraplu en schrijnende verhalen over kindermishandeling
De 7e dag laat zich ontwaken met een onbeschrijflijke warmte. Ik heb de haan, die zich dagelijks laat leiden tot een eenmansorkest, vanmorgen niet gehoord. Toch word ik wakker en sta ik 5 minuten later onder de douche en merk ik dat de dames reiziger ook al op zijn. 8 Uur en volop dag. Het is heet, bijna onmogelijk om op het terrasje achter ons appartement te zitten.
We zijn gezegend met de aanwezigheid van Judith, zusje, dochter en vriendin – en niet alleen vanwege haar goede zorg voor ons. Heel zacht en later iets harder gekookte eitjes, verse koffie als je de laatste slok amper verwerkt hebt en een ongelooflijk temperament, dus altijd wel iets te beleven in Casa Uganda.
Judith is mee om Oeganda te her-beleven. Het is voor haar alweer 8 jaar geleden sinds ze voor het laatst Oeganda verliet en het is gaaf om door haar ogen te zien wat er allemaal veranderd is. Haar taak voor deze reis ligt in de inventarisatie van de kinderen van de school die we steunen. Daar gaan we vandaag voor de tweede keer naar toe, nadat we afgelopen dinsdag de eerste gesprekken hebben gevoerd en de eerste kinderen hebben gefilmd.
Altijd grappig om te zien hoe mijn werkzaamheden uiteindelijk aan techniek worden overgedragen; als ik na terugkomst in ons huis het filmpje van één van onze kinderen zie, zie ik dat ik alles heb gefilmd tot en vanaf het gesprek met het kind. Leuk om jezelf, de voorbereiding en de nabereiding te zien maar vandaag doen we het nog maar een keer over.
De dagen zijn lang, vol van rust, ruimte en ontwikkeling en de avonden vullen we met lol, napraten en voorbereiding voor de toekomst, onder het genot van een drankje en een hapje, waarbij we blij zijn met onze huidige locatie. Jolanda heeft een appartement gevonden in het centrum van Oeganda, aan de overkant van de Acacia mall, een winkelcentrum met supermarkt en goed restaurant.
Dit is op zich al een zegen want waar we de vorige keer sliepen betaalden we bijna het dubbele en moesten we iedere dag op en neer naar deze plek en besteedden we uren in files op de randweg. Zondag verlaat Judith ons en in plaats van direct door te trekken naar Noord Oeganda (wat we eerst als idee hadden) hebben we toch dit appartement nog maar 2 weken bijgehuurd tot na pasen en voor de laatste week. We zien wel wat we in die tussenliggende week doen. Nog 2 weken dan krijgen alle kinderen vakantie en willen we de projecten nogmaals bezoeken om ook de kinderen te zien.
Gisteren waren we bij Beth Elisha, het kinderhuis dat gesponsord wordt door veel donateurs van Stichting Bulamu. Als chauffeur in een auto met drie kakelende vrouwen (Irene – onze ambassadeur voor dit project, samen met Jolanda en Judith hebben het over hele andere zaken als waar we het normaal over hebben) is het alweer gaaf om het asfalt te verruilen voor de rode stof van de off road paden die ons naar Matuga leiden.
Bij Beatrice – auntie, tante van het kinderhuis – treffen we opnieuw een complete bouwput aan waar nu gewerkt wordt aan 8 huizen tegelijk, waaronder één van de twee huizen die we onderhouden.
De landlord heeft blijkbaar een kapitaal boost gehad en is gaan uitbreiden waarbij de kosten direct doorvertaald worden naar de huishuur. “Deze week komt de landlady met een advocaat om een contract te tekenen – en ik moet direct tekenen” zegt Beatrice. Met een huur die 50% omhoog gaat kunnen we als Stichting niet doorgaan. Steeds meer kinderen uit dit huis gaan nu naar voortgezet onderwijs of naar boarding school en het tweede huis wordt dus nog maar 9 weken per jaar door alle kinderen bezet dus als stichting moeten we vandaag een strak besluit communiceren.
Ofwel verhuizen naar 1 huis / ofwel verhuizen naar een andere locatie. Het is verrassend hoe dit wordt opgepakt. Je kunt van alles voorbereiden en aannemen maar hier blijkt opnieuw dat je stap voor stap moet handelen.
Beatrice omarmt het idee om te verhuizen (het uitzicht dat ze vroeger had was weids en groen, nu staat er een blok gebouwen voor haar neus, een muur en wordt de hele omgeving volgebouwd) en al snel zitten we plannen te maken voor een nieuwe locatie met een vrijstaand huis met hopelijk iets grond eromheen. Dit moet mogelijk zijn in een andere streek dan waar ze nu woont.
Nadat alle koffers zijn uitgepakt en het bed van Alex helemaal vol ligt met kleding, tassen en beddengoed, lopen we naar de school waar nog 5 van de kinderen onderwezen worden. We ontmoeten Tracy, Ssanyu en Annet en houden hen niet te lang op omdat ze allemaal hun eindexamen voor deze term moeten afleggen. Hartverwarmend om de kinderen te zien en te horen hoe goed ze het doen. Tracy ontdooit langzaam en bloeit op als ze hoort dat haar sponsor haar helpt door voor haar een paraplu en een regenjas te kopen. Hoe vind je ‘m? Dit zou toch het laatste zijn dat je bedenkt als sponsor. Na afloop humpen en bumpen we terug naar Nansena, waar we Irene afzetten met 2 blikken gedoneerde geitenmelk, voor haar baby Jed. De dag is om, volmaakt harmonieus en heeft mijn arm in vuur en vlam gezet. ’s Avonds, de schemer boven het witte laken, lijkt het alsof de arm van een neger aan mijn lijf is genaaid. De eerste laag vers 2019 pigment zit er op; morgen ff rustig aan.
