Stichting Bulamu Reisblog 2012

Onderstaand een compilatie van reisverhalen en ervaringen van Stichting Bulamu in 2012

Januari 2012

In Januari 2012 ondernemen we een zomerse reis naar Oeganda. Op deze reis geven we ruimte aan diverse projecten

Spring is in the air, the birds are singing sweet sounds of silence.

25-01-2012 Terug naar ons tweede thuis

Wat heel lang leek, verdween in "a wink of an eye". Seconden kunnen uren duren, uren lijken dagen en weken veranderen in jaren als de rust niet over je komt. We hebben de rust kunnen pakken en zie...op dit moment zitten we weer in Istanboel. 2 Uur wachten voordat we kunnen inchecken naar Entebbe. De laatste dagen in Nederland leek het steeds kouder te worden. In Istanbul is het koud, het regent en - overdekt, met een sjuutje, de zoetgevooisde klanken van Ella Fitzgerald en veel rust om ons heen - kijken we uit naar de Heat of Gods Love. Altijd aanwezig, niet altijd gepakt, altijd volop voorradig en overflowing van joy. We zijn er klaar voor.

Vanmorgen op Schiphol was Zijn goedheid al weer volop te zien. Als je in een paar jaar zoveel mag reizen als Jolanda gedaan heeft, dan liggen alle papieren standaard klaar en denk je zonder grenzen de wereld over te kunnen. Daar denkt de douane anders over. Transcontinentaal; hoe lang blijft u? Uw paspoort moet 6 maanden geldig zijn vanaf het moment dat u daar aankomt en uw paspoort verloopt 11 juli (5½ maand). Dus? Overleg, bellen, tongentaal !!! Uiteraard geen probleem, bagage 20 kilo te veel! Dus? Overleg, bellen, tongentaal !!! Uiteindelijk is het goed dat ik vannacht toch nog even de mail van Turkish airlines geprint heb, de geest was goed, nu zitten we lekker met Agnes aan een tafeltje te mijmeren over de komende weken, denkend aan Hans die pas over drie weken komt en vanochtend afscheid moest nemen van Agnes, snif, we voelen met je mee Hans, ook voor jou worden het goede weken.

Consternatie in het vliegtuig, vreemd als iemand achter je tot twee keer toe zijn ogen omhoog rolt en helemaal van de wereld lijkt te zijn, tevens twee doodskisten in het ruim, van eerste generatie Turkse mannen die in hun geboorteplaats begraven willen worden, ach, this is life. Onderwijl genieten wij van een heerlijke vlucht, lekker eten, vlotte turbulentie en zenuwachtige stewardessen. Het zal onze tijd wel duren.

Wat gaan we de komende weken doen? Genieten!. Plannen om een conferentie te houden op de eilanden in het Victoriameer, met Moses en een team uit België, wellicht naar Rwanda, sloppenwijken, West Oeganda (Hoima) en lekker genieten, Bulamu, hier en daar wat geplande gesprekken en vooral genieten. We zien het wel, alles is goed. De laatste dagen hebben we zo veel liefde van onze achterban mogen ervaren, zoveel goeds mogen horen, dat het goed gaat worden staat al vast, we laten ons verrassen door de omstandigheden. Full in His joy...flowing like living water. To be continued lieverds.........  

28-01-2012 De zaterdag is voorbij gevlogen, de kleur komt weer terug en de jongens van bulamu hebben facebook zero op mn telefoon geinstalleerd dus opa kan online. Huid net niet verbrand, verzengend heet en dus lekker in de rust. Taxi boda en lekkere wandeling met Ruben de berg op, zijn laatste uurtjes bulamu. Agnes weer gespot en veel lachen met juliet en de kinderen. Morgen conferentie in de village, kijk er erg naar uit. Sula bulungi

29-01-2012 Zondagavond, lekker in de rust. Chips Chicken in de magen en alle drie gezellig duf te denken om naar bed te gaan. Natuurlijk is het pas half negen in Nederland, maar hier lopen ze dertig jaar achter en 2 uur voor dus na een volle gezegende dag roept onze klamboe ons om in te stappen. Vandaag op bezoek geweest in een kerkje in the village een uur vanaf Matugga. Heerlijk genoten van de koelte van de kerk met ruim dertig graden buiten, volop zon en mijn rode bolletje heeft daar op dit moment wel een probleem mee. Gisteren op Bulamu veel zon opgelopen, het heeft hier al een paar weken niet geregend dus het stof stuift weer lekker alle kanten op. Na afloop van de preken van Moses hebben we een leuke tijd gehad met de locals, samen met Rembo heeft Jolanda zondagschool gehouden met de kinderen en daarna apart de mannen en de vrouwen gesproken. Op de terugweg voor de verandering een lege tank, Rembo op de brommer met een voorbijganger naar de eerstvolgende tank, paste er nog net bij met de 10 jerrycans die al op de brommer geplaatst waren. Vannacht is Ruben door zijn vrienden op het vliegtuig gezet. Na een paar goede dagen samen gaat hij vandaag zijn familie weer zien in Nederland, overal is een tijd voor.

	Sociaal leven om de boom des levens		Als hier een pot met bonen staat..		Aardappels voor een heel weeshuis

1 Februari - Yes, de power is back. Gisteren lazen we dat Rotterdam en omstreken getroffen is door vorst, sneeuw en een stroomstoring. Ongelofelijk als je in Oeganda de auto uitbrandt. Na hartverscheurende momenten de afgelopen dagen zijn we weer thuis in Kawaala, in ons huisje en vandaag hebben we na weinig slaap vannacht, een beetje uitgeslapen. Al snel ook hier de normale stroomstoring. Power down gebeurt iedere dag, door een tekort aan landelijke stroom.

Met Moses opnieuw naar de garage. Dit is een activiteit die hier vrijwel net zo vaak plaatsvindt als in Nederland een brood halen bij de bakker. Vandaag banden, stuurbekrachtiging, zekeringen en met de wegen hier is er altijd wel wat te doen. Vanmorgen op de boda naar de garage, waar Moses al vroeg de auto heeft gebracht. Daarna naar Kampala om zijn rijbewijs af te halen en naar de foreign office voor wat papperassen.

Heet in de auto, feestje voor kakkerlakken die kermis vieren rond onze voeten en blij toe weer thuis te zijn, maar geen gas meer in de gastank dus alle ongemakken van dit land weer gezien, want ook de tankstations hebben geen van alle meer gas in voorraad, daar gaan je plannen voor pasta met groente. Dus straks weer naar Kampala om ons bij Java's te laten voeden.

Voor het eerst weer rijden in Kampala, even onwennig maar toch ook weer vertrouwd. Links, met de stroom mee, kuilen ontwijkend en goed oppassen voor alles wat zich op minder dan 5 centimeter van de omgeving van de auto beweegt. Donker om 8 uur 's avonds, druk tot midden in de nacht. Terug in huis hebben Jamir en Rembo een enorme pan rijst gekookt, met vis in pindasaus.

Nadat de grote bergen eten langzaam van de borden verdwijnen, hebben we eerst een gesprek over het wegkoken van de eventuele vliegen of vliegeneitjes in de vis, die hier dagen in de open lucht ligt te drogen, waarna het gesprek zich wijzigt van vliegeneitjes naar liefde en omgang tussen mannen en vrouwen in Uganda en de rest van de wereld. Liefde, lust, opgroeien, voorbehoedsmiddelen, rituelen, cultuur en voorlichting, we lachen wat af en zijn ook heel serieus. Goed om in alle openheid zo'n band opgebouwd te hebben dat zeker ook deze onderwerpen besproken kunnen worden, belangrijk voor de jongens om hier in genade over te praten. Zeker ook over wat beter voor hen is, in een land van HIV en extreem grote gezinnen. Het werd al snel laat.

HIV and tears

Het lijkt altijd zo normaal, in een wereld waar we continu geconfronteerd worden met negatief nieuws. Voor een Hollandse jongen met een wiskundige achtergrond, rationeel, alles verwerkend in feiten en cijfers is Aids een getal, is HIV een getal en daar hangt een populatie aan met een sterftecijfer. Weten dat het bestaat en weten dat er mensen aan doodgaan is een feit, nuchter, berekenbaar. Totdat je er persoonlijk mee geconfronteerd wordt.......wordt vervolgd. Tears...

In de sloppenwijken van Kawaala, de wijk waarin wij verblijven, woont een jongetje, Isaiah, dat zwaar ondervoed is. We zetten een project op met geitenmelk, geschonken door de firma Vitals (Bolke bedankt!) in de loop van de maanden zien we Isaiah, een naam die Jolanda mocht geven nadat hij van zijn vader een behekste naam had gehad omdat hij ongewild was, steed beter eruit gaan zien. Isaiah is onderdeel van Hands of Love, een gemeenschappelijk pro

ject tussen Feed my Lambs Uganda (de stichting van Pastor Moses Mugalasi) en Stichting Bulamu

 Shin Etsu, Vitals, Nannycare, Turkish Airlines, Basisschool de Regenboog, vrienden en sponsors, bedankt. Dank zij jullie kunnen er weer mooie dingen gedaan worden in de komende dagen in Oeganda. We hebben aardig wat geld voor diverse projecten opgehaald. Nog 6 dagen en dan mogen we Zijn genoegen weer voelen en aan jullie doorgeven. Rugzakken, babymelk, scholing in de sloppenwijken, conferenties en ondersteuning in enkele kleinere projectjes, we gaan proberen de status bij te houden via deze pagina's.

 Henri Lluja  terug geweest bij Henri Lluja, in zijn kleine art studio. Samen met Bryan en Judith kijken we naar een groeiende kunst verzameling. Vervolgens rijden we weer naar Bombo Road. De weg die ons via Kawempe en Matuga bij Bulamu Children's Village brengt. De plek waar alles begon en waar we ons weer even kind kunnen voelen tussen de andere kinderen.

In BCV zien we hoe de diverse stichtingen inmiddels 3 grote huizen hebben gebouwd en hoe de vorderingen aan de keuken gaan. Dit inmense project is nodig om het groeiende aantal kinderen te kunnen huisvesten en te kunnen voeden. We vatten het idee op om ook een steentje bij te dragen aan de diverse projecten. Ietwat knullig en niet direct een aanwinst voor de lange termijn, schenken we de eerste koelkast op het kinderdorp. Wijsheid of niet, hij slaat in als een bom en zorgt binnen de kortste keren voor eisjes en koude drankjes in deze zomerse omgeving.

HIV and tears - vervolg

Sanyu - HIV part II Maandagochtend. Na de sessie afgelopen weekend in de village rijden we naar het huisje waar een "tante" 7 kinderen verzorgde. Tijdens onze vorige reis hebben we daar hart verscheurende verhalen gehoord over het verleden van de kinderen en de ervaringen en tegenslagen van deze vrouw. Een kleine sponsoring was voldoende om bij haar voor een tijdje eten achter te kunnen laten om de kinderen te verzorgen. Toen de vrouw in de villages kwam bij familieleden vond ze daar vier achtergelaten kinderen uit een gebroken gezin waarvan de moeder was weggevlucht voor de omstandigheden, de vader achterlatend in een hopeloze situatie met deze kinderen.

Sanyu is de jongste, een klein levenloos en lusteloos meisje, duidelijk ziek en onder de blaasjes. Chickenpocks, Meazles of Syfillus, het kan van alles zijn, maar ze moet duidelijk onderzocht worden. De twee zusjes en het broertje zien er wat beter uit, de situatie in huis is voedingsloos. Gelukkig hebben we voor deze kinderen een behoorlijke eenmalige sponsoring ontvangen, er zijn nog wel een paar gesprekken nodig om te kijken hoe we dat gaan doen, God only knows, He will give wisdom.

We besluiten dat we met het meisje naar een kliniek rijden en daar laten onderzoeken wat er aan de hand is. Na de eerste schrik klampt ze zich aan Jolanda vast. Sanyu, met de westerse naam Elizabeth (hoe is het mogelijk, zelfde naam als Jolanda) laat al snel de onderzoeken van de dokter gelaten toe. Bloedonderzoek, buikscan en wachten op de resultaten. Onderwijl ga ik met Rembo naar een shop en kopen we suiker, maismeel, olie, bonen, zeep en rijst voor de komende dagen. Terug voor de uitslagen. Op de scan zijn geen bijzonderheden te zien, alleen ondervoeding, de bloedtest op malaria, syfillus en waterpokken zijn negatief, dan een lange stilte, vragen over de gezinssituatie en de status van ons en Moses v.w.b. Sanyu, dan een vraag over de ouders en acceptatie van eventuele onderzoeken en na toezeggingen het verlossende woord.

How to adjust a negative talk. HIV positief. Alsof je een klap in je gezicht krijgt, pijn, tranen, ergernis, gelatenheid, een hummeltje uit miljoenen hier in Oeganda, de eerste confrontatie met de werkelijkheid. Een uur geleden nog zachtjes huilend op mijn schouder, nu een slachtoffer van deze cultuur. HIV. Drie letters met een enorme impact. 4 Kinderen uit eenzelfde gezin, beginning of a trail. Gelukkig zijn er mogelijkheden, gelukkig weten we dat alleen het aanraken van deze kinderen - in Jezus naam - alle ziekten uitdrijft. Ze is genezen, nu de effecten van deze vreselijke ziekte nog weg. It's not fair, ook hier moeten kinderen van 3 jaar, overigens alle kinderen, gewoon het leven van een kind leven, geborgen en verzorgd. Het verhaal is begonnen, we zijn in een totaal andere wereld beland, vertellen tegen de tante, plannen van nieuwe onderzoeken, in hoeverre de HIV het kind heeft aangetast en dan naar een speciale HIV kliniek in Kampala, het komt allemaal goed, daar zijn we van overtuigd, maar het komt wel even aan.

De verslagenheid zet zich eerst even om in woede en dan in gelatenheid, praten, overwegen, weten dat God goed is, nu kijken we er positief naar, de sponsorende kerk in De Bilt wist al dat het bedrag dat ze overgemaakt hebben nodig was, thuisgekomen nemen we contact op met een zuster uit Nederland die net voordat we weggingen vertelde dat ze nog een kindje wilde sponsoren. Sanyu heeft een sponsor, nu nog een sponsor voor de andere 10 kindjes, ook dat zal automatisch gaan. Voordat we hier vertrekken is de 10 keer 25 euro per maand rond, daar vertrouwen we op.

House hunting and registration - 2 februari 2012

 Even heel iets anders, na de heftige gebeurtenissen van de laatste dagen, vandaag afspraken met de advocaat en met een paar makelaars. We hebben een goede tijd gehad in de straat waar we nu leven, maar overal is een tijd voor. Ons huisje ligt naast het huisje van Moses in een straatje in Kawaala, een buitenwijkje van Kampala, inmiddels komen er kinderen vrij van Bulamu, waar nog geen ruimte voor is dus ook Rembo is bij ons in huis getrokken. We willen een ander wijkje in met wat meer ruimte, iets privacy en niet de hele dag gillende kinderen om ons heen, dus op naar de makelaars. Maar eerst opnieuw naar Kampala, naar de advocaat. In september hebben we Gopherit laten registreren in Uganda en vandaag is het zover, Gopherit (U) Ltd, onze eigen Limited company. Amina, vandaag de volgende stappen formulier nr 7, aanvraag zakelijk account op de bank aanvragen, copien, officiele registraties, nog meer formulieren, POBox, T-nummer aanvragen VAT number aanvragen, alles in zijn rust en waarom?

Nog geen idee maar als we in Nederland kunnen bijverdienen voor ons verblijf in Oeganda, moeten we zeker in dit land met honderden kansen kunnen verdienen om hier te verblijven. Het wordt steeds duidelijker, ons leven gaat hier verder, wanneer is in Gods hand, hoe wordt ook door hem ingevuld, we flowen in zijn Grace en dat is lekker. De advocaat vindt dat het allemaal lang duurt, wij vinden het enorm vlot gaan, alle stappen die we nemen gaan gewoon door en de registratie ging vlotjes.

Vandaag zijn ook de stichtingen opgedragen voor registratie, de advocaat gaat deze week de namen registreren zodat we ook via de stichting legaal aankopen en uitgaven in Oeganda kunnen doen. Stap voor stap hoort ook dit werk erbij. Het is allemaal papier maar ook belangrijk. Vanmiddag dus op huizenjacht en een paar huizen kunnen vinden. We hadden uitgesproken dit vandaag te starten en ook gelijk te besluiten, dus sjezen we wat af door de omgeving van Kampala om uiteindelijk, na een afgebroken bumper op een landweggetje, kilometers zweet, allerlei soorten huizen en omgevingen, een koude douche en een bak koffie, de knoop door te hakken voor Grace Corner 2. Zaterdag betalen en dan is het voor een half jaar ons nieuwe plekje, van Heerlijkheid tot Heerlijkheid.

We bidden voor helderheid, zegen, genezing en blessing voor morgen, nu, na de zelfgemaakte spaghetti, is het kwart over negen hier, hebben we net van Bryan via skype gehoord dat alles goed gaat en kijken we vooruit naar de medische onderzoeken die morgen met de vier kinderen plaats gaan vinden. Het zal goedkomen. Sulah bulungi, slaap lekker en tot laterzzzz.

Stichting Bulamu Tijdlijn

Jolanda Nieuwenkamp reisde in 2009 voor het eerst naar Oeganda met een gezelschap om onze sponsorkinderen te ontmoeten. Het programma van de 8 daagse reis bestond onder andere aan het bezoeken van Bulamu Children’s Village. Oeganda liet een onvergetelijke ervaring achter. Voor velen die ooit in een Afrikaans land zijn geweest zal dit bekend in de oren klinken, voor diegenen die er nog nooit zijn geweest; een bezoek aan Afrika is een levensveranderende ervaring.

In April 2010 bezocht Jolanda voor de tweede keer Oeganda. De verhalen die zij vertelde sloegen vonken over en in augustus 2010 besloten Jolanda en René samen te gaan met zoon Bryan. De reizen stonden in het teken van liefde geven, de liefde die ontvangen werd was echter vele malen groter. Geraakt door de liefde van de weeskinderen en de schijnbare armoede van dit land met de poëtische titel “De Parel van Afrika”, werd het idee geopperd om een blijvende steun te worden voor de behoeftigen van Oeganda.

2009

• Jolanda Nieuwenkamp bezoekt Oeganda voor de eerste keer

 2010

• René and Bryan Nieuwenkamp gaan mee
• De eerste ideeen voor het stichten van een stichting ontstaan
• Oktober - Stichting Bulamu opgericht en de ANBI status ontvangen
• De eerste website www.bulamu.org wordt gesponsord via een kerstpakketten aktie

2011

• Onze eerste reizen concentreren zich rond Bombo road - Bulamu Childrens' Village
• De eerste bezoeken aan het later te starten Project Beth Elisha vinden plaats
• Isaiah wordt bijgevoed middels door Vitals gesponsorde geitenmelk
• Genade Conferenties in Jinja en Hoima zijn financieel ondersteund
• In de sloppenwijken van Makerere vieren we voor het eerst kerstfeest
• Op Bulamu Children's Village ondersteunen we kleinschalige projecten zoals
  • het bouwen van een varkensstal
  • het bijstaan in leningen, scholing, voeding en paasviering
  • vervoer voor het "Sojoiners" koor naar een radio optreden
  • een dierentuin bezoek voor een deel van de kinderen
  • koelkasten, gaskooktoestellen en grote gascilinders in de kinderhuizen

2012

• Makerere West Valley Primary School is het tweede Hands of Love project met 25 sponsors
• Beth Elisha is als kinderhuis het eerste project
  • Beth Elisha wordt verhuisd naar Matuga
  • 9 Kinderen voor het eerst in hun leven naar school
  • Ons eerste contact met een kindje met HIV
  • Medische controles en onderhoud\
  • Koffers vol kleding uit Nederland worden uitgedeeld
• Collega's, kerken, scholen, vrienden en familie krijgen connecties in Afrika
• Op Bulamu Childrens' Village wordt de ondersteuning beperkt tot school, tuin en vis gerei
• We redden een meisje uit hachelijke omstandigheden, Shamim vindt een plekje op BCV
• Pastor Moses Mugalasi bezoekt Nederland voor een drie maands charity en church programma
• In Kawala laten we een huis afbouwen en gebruiken we de investering als huishuur

 2013

• Intensief velwerk gedurende een 7 maandse "sabattical"
• Het fundament van genade wordt onderwezen aan 26 staf leden van Feed My Lambs
• Meerdere micro financieringen vinden plaats aan kinderen die Bulamu Childrens' Village verlaten
• Jawii, John, Simon, Happy, Rembo, Jane, Godfrey en vele anderen worden inmiddels 4 jaar in scholing ondersteund
• Bryan, Robin, Maryke, Veronica, Jan, Christine, Walter en  Koos komen in Oeganda op visite
• Beth Elisha wordt opnieuw verhuisd en opnieuw starten we een verbouwing ten bate van de huurprijs
• De kerstviering in Makerere breidt zich inmiddels uit tot 400 kinderen
• Eindelijk wordt een breder deel van Oeganda bezocht, waaronder
  
  • Bwanga, de geboorte en familie streek van "auntie" Beatrice en de kinderen van Beth Elisha
  • Jinja, een conferentie in het Victoria meer - Buvuma Islands
  • Meerdere genade conferenties, o.a. in Nakasongola en Kyabukyimbi
  • Kippen en geiten projecten in Fort Portal

2014

• In januari legen we ons appartement, een zegen voor anderen die ons meubilair ontvangen
• We nemen het besluit om het uit de hand lopende kerstfeest te verplaatsen naar het nieuwjaar op de school in Makerere
• Enkele uitdagingen: Moses breekt zijn been, de directeur van Makerere krijgt een Tia, 3 laptops, 2 telefoons en 100 euro wordt gestolen
• Een wonder: Ons HIV besmette sponsorkind heeft bij controle extreem goede bloedwaarden en gaat naar onderhoudsmedicatie
• Bryan neemt de bestuursfunctie van Erik over

 2015

• 5 jaar Stichting Bulamu - een rustig jaar waarin alle projecten gewoon doorgaan

2016

• De richtlijnen rond ANBI veranderen, gelukkig is onze website hier al volledig op ingericht
• We bereiden ons voor op de trouwerij van Moses (ons contactpersoon in Oeganda) en Irene

2017

• 7 jaar Stichting Bulamu - we maken onze eerste lange termijn visie 5-jaren plan
• Moses en Irene trouwen en we zijn er bij. een traditionele bruiloft

 2018

• We bezoeken het beloofde land en bekijken met Andrew de groei van koffie 
• Stichting Bulamu verandert van status in Oeganda naar officiele NGO (Non Profit Organisation)
• Koen dient zich aan als ambassadeur voor  HTFO, een nieuw project met straatkinderen - safehouse
• Femke dient zich aan als algemeen ambassador voor Makerere
• John Aita ontpopt zich als contactpersoon en financieel intermediair, vooralsnog zet hij zich in voor HTFO
• Orange Corners, Genuine en MrKawa brainstormen over projecten van 2018 tot 2027 - de ideeentrechter wordt gevuld
• Judith Gunter zet zich opnieuw in voor administratie en als Privacy Officer

 2018 - 2027

• Voorlopige ideeen en plannen voor de komende jaren:
  
  • Afronden van voortgezet onderwijs voor de kinderen in project Beth Elisha
  • NGO registratie in Oeganda met een uitvoeringsvergunning en werkvergunningen voor de komende jaren
  • Aankoop en ontwikkeling van land voor kantoren, huizen, coffee corners en een trainings en conferentie oord 
  • Opstellen van contracten voor onze lokale stafleden zoals o.a. Beatrice Mukisa, John Aita, John Ntabaazi, Moses & Irene Mugalasi
  • Bouwen van een conferentie centrum, stafhuizen en kantoren
  • Opstarten en onderhouden van contacten met lokale overheden, boeren en ambassades
  • Opstart van Orange Corner Coffee Shop kantoren en ontmoetingsplekken voor agrarische activiteiten
  • Embedden van projecten van andere stichtingen, lokaal aanspreekpunt en netwerking activiteiten ontplooien
  • Verspreiden van de Gospel of Grace in de breedste zin van het woord
  • en alles wat nog op ons pad komt

De Tijdlijn en planningvan Stichting Bulamu  - update 15-07-2018

Stichting Bulamu Reisblog 2013

Onderstaand een compilatie van reisverhalen en ervaringen van Stichting Bulamu in 2013

Het dagelijkse leven en drijven op emoties lijken twee volledig onafhankelijke begrippen. Dat fictie en realiteit hand in hand kunnen gaan als mensen uit de boot stappen, is goed te ervaren wanneer je aan de waterkant de kabbelende golfjes in een enorme storm ziet veranderen. Op die momenten realiseer je je pas dat je je zelf nog niet zo lang geleden in de buitenste ruwheid van dezelfde orkaan bevond. 

Het is april 2013. We leven inmiddels vier maanden in Oeganda. Vier maanden die zijn omgevlogen.

Jan vertelde gisteren een mooi verhaal over het lengen van de dagen in Nederland, de afstand van de aarde tot de zon en de enorme snelheid waarmee de evenaar probeert de zon te passeren om ook de polen de kans te geven een dag en nacht ritme aan te nemen. We bevinden ons 100 kilometer vanaf de evenaar. ‘s Avonds om kwart over 7 is het nog licht, om half acht zie je geen hand meer voor ogen. De dagen gaan snel, hoewel er wel een ritme is ontstaan. We staan redelijk vroeg op, nemen een lekker bakje koffie met een ontbijtje (uitermate afwijkend voor mijn Nederlandse ochtendgedrag) en reizen af naar een van onze projecten, om ‘s middags weer voldaan en zweterig te genieten van een geweldig orkest van krekels en kickers in het moeras onder ons balkon. Er is opnieuw een hoop gebeurd in de afgelopen maand.

Terug uit Tanzania heeft Olivia, een vriendin uit onze kerk in Naalya, het contact voor ons gelegd met de huisbaas van een appartement in Kiwatule. Kiwatule ligt naast Naalya, een wijk in het noordoosten van Kampala, pal aan de noordelijke randweg van Kampala en dus een geweldig punt om aansluiting te vinden met de rest van Oeganda. Twee weken lang hebben we ons druk bezig gehouden met onze meubeltjes en onze toekomstplannen. Daar hadden we maar twee weken de tijd voor want de boeking van onze eerste gasten stond al in de agenda.

In Oeganda bevindt de meubelboulevard zich op Gaba road. Wil je een bank dan zijn daar ca 50 timmerbedrijfjes die banken maken en tevens in staat zijn tot het maken van alle andere meubels. Wil je een alternatieve bank, ja, dan heb je toch pech. Oeganda is al aan het veranderen; de televisie en internet hebben al aardig hun intrede gedaan en dus willen mensen inmiddels wel iets anders dan de bank van de buren. Jarenlang hebben we hier overall dezelfde bankstellen gezien waarbij het verschil zat in de kleur van de bloemetjes van de kussens. Wij willen iets anders.

Tijdens een bezoek aan een van de vele shoppingmalls, die als paddenstoelen in Kampala uit de grond worden gestampt, zien we een smidse annex ijzerhandel, met bedden en skeletten van bankstellen. Dat is iets voor ons en aangezien we tijdens onze vakantie diverse snuisterijtjes voor ons nieuwe appartement hebben gekocht, zebra’s, crested cranes en andere beeldjes waarvan we al 10 jaar reopen, wie koopt die Rommel nou, besluiten we in onderhandeling te gaan over een metalen hoekbank met zebra kussens. Gelijk maar een buro en eetkamerstoelen, nu alleen nog  de tafeltjes. Bij de broer van Henri, waar we in eerdere jaren meubels hebben gekocht, wordt dan ook de rest van de meubels besteld, waarna we de komende twee weken dagelijks contact onderhouden over de uitgestelde levertermijnen en over hoe we dit alles vierhoog boven krijgen. Op de laatste dag voordat Jan en Christine arriveren is het bed van Jan klaar en gelukkig is het huis volledig ingericht als ze binnenkomen om de komende twee weken gezellig met ons op te trekken.

Vrienden op bezoek doen je beseffen hoe gewoon het al weer geworden is om in Oeganda te leven, te communiceren, te bewegen en te ervaren. Het is fijn om, ook al is het maar na vier maanden, toch weer even stil te staan bij je omgeving en je belevenissen. We zitten lekker met Jan en Chris te delen, terwijl Brian vrijwel onopgemerkt zijn gang gaat, het huis is groot genoeg. Je kunt hier verbaasd zijn over het missen van mensen die dan ineens op het andere balkon of ergens in de kamer heerlijk aan het kletsen zijn. We praten bij, hebben het over onze projecten, waar we ze de komende tijd mee naar toe nemen en hebben het ook over hun interesse in Oeganda, eigen projecten met Hearts Vision, Kevin, Slums en hulp door het verkopen van art, gemaakt door mensen uit de sloppenwijken om daar weer anderen mee te kunnen helpen. Emoties liggen dan al snel dicht aan de oppervlakte. In een land met grote tegenstellingen, waarin je je als relatief rijke blanke gaat bewegen, geeft tegenstrijdigheden en liefde waarvoor je sterk in je schoenen moet staan om nuchter te blijven of weer nuchter te worden. Neem nou een dag als gisteren. ‘ s Ochtends sta je op om na een tosti en een bak koffie een uurtje te gaan rijden naar Matuga. Matuga is een voorstadje van Kampala, waar het kinderhuis van Beatrice (Beth Elishah) ligt. Iedere woensdag gaan we met Beatrice naar de markt, betalen we de weekgelden voor houtskool, doen we de persoonlijke coaching en kijken we hoe het met de kinderen gaat. Aangezien Jan en Christine er zijn willen we ook graag de school van de kinderen bezoeken, waar Beatrice dan ook een afspraak heeft gemaakt. Eén programma per dag is echt genoeg voor het dagelijks leven maar Jan en Chris zijn er maar twee weken dus wordt besloten om  ‘s middags ook door te rijden naar zuidoost Kampala, waar Kevin woont. Kevin zorgt voor straatkinderen en heeft veel contact met Christine, tijd om hem nu live te zien.

Nog maar net op de snelweg zien we veel mensen aan de kant van de weg bij elkaar drommen, meestal een indicatie dat er iets aan de hand is. We passeren de kop van de menigte en een slachtoffer dat in de kant van de weg, op het asfalt ligt met een enorme jaap in zijn hoofd, naschokkend en alleen gelaten in zijn  laatste levensmomenten; instabiele buikligging. Een aantal meter verder een paar politieagenten die met een lapje proberen de vlammen in een in de berm liggende taxi uit te wapperen, kwestie van gelatenheid naar slachtoffers of Afrikaanse prioriteitsstelling. Zonder zelfveroordeling levert dit soort situaties altijd gemengde gevoelens op. Moet ik stoppen en als blanke vertegenwoordiger, ondanks honderden toeschouwers de hulpverlening in? Handoplegging en/of stervensbegeleiding? Politie negeren en zelf de taak opnemen overal tegenin, moet ik doorrijden om de passagiers in de auto te beschermen tegen een ontploffende taxi, tegen een lichtgeraakte menigte en tegen onzekerheid over de situatie. Uiteindelijk is het altijd kiezen voor de schijnbaar gemakkelijkste weg, doorrijden, maar hoe moeilijk is het niet om je gevoel van niets gedaan hebben te aanvaarden. Het is stil in de bus tot aan Matuga.

Als we bij Beth Elishah zijn brengt Beatrice, als ze na vijf minuten komt aanwandelen, de lach weer terug op de gezichten. Tijd om een en ander te gaan regelen. Voor Jan en Chris een (her)ontmoeting en een mooi moment voor Beatrice om het nieuwe bouwproject te laten zien. In het huis is inmiddels de electriciteit aangelegd en wordt hard gewerkt aan het plafond. Als ik later naar de auto toe loop, komt Beatrice met een meisje aanlopen, dat graag even de Mzungu (blanke) wil begroeten. Een scheet van een meisje, jaar of vier en als ik door mn knieen buig om haar een hand te geven zie ik dat éen van haar vingers tot op het bot open ligt. Een diep gat met ontstoken vlees, en dat voor zo’n dreumes, die dus enige tijd met haar vinger aan de electriciteit heeft gehangen. Tijdens haar geschreew zijn haar moeder en een ander achter elkaar door de electriciteit getroffen in hun pogingen om het kind te helpen en uiteindelijk heeft een buurman de zaak opgelost door de hoofdschakelaar van de stroom af te schakelen. Triest en wonderlijk mirakel om dit kind levend te zien. Nog triester wordt het verhaal later in het ziekenhuis. Na toestemming van de moeder gevraagd te hebben om het kind te laten behandelen om de vinger en misschien zelfs meer van haar arm te sparen, blijkt in het ziekenhuis dat het kind direct naar de behandelkamer loopt, waar ze dus ook een week geleden is geweest. Echter, na gehoord te hebben dat behandeling 8 euro kost, is de moeder niet meer terug geweest. Ook dit is de dagelijkse gang van zaken in Afrika. Gelukkig konden we hier in ieder geval iets betekenen. Na de gedempte en later uitgebreide pijnklanken uit het behandelkamertje doen een lollie en een flesje fanta wonderen en komt er al snel weer een gelaten tevredenheid terug in het eerder van diepe pijn vertrokken gezichtje. Iedere dag terug nu voor wondverzorging en een schoon verbandje, maar dat is wel aan Beatrice vertrouwd.

Na een praatje met de kinderen uit Beth Elishah op naar de ontmoeting met Kevin. Terwijl we op hem staan te wachten zijn we in staat om op Gaba road de mand te kopen die we nog graag in ons huis willen hebben. Een meter hoog en zeker een meter doorsnee, gevlochten riet, leuk voor naast de bank. Jolan komt met een echte Oegandese prijs terug, we moeten 35.000 betalen (ca 10 euro) maar in de euforie van onze ervaringen zeggen zowel Jan als ik dat 30.000 genoeg is. Jolan overlegt met de vrouw en af en toe ga je je dan ook wel weer even schamen. Deze manden worden door blanken tussen de 25 en de 50 euro aangeboden, als dan een Oegandese vrouw direct een redelijke prijs vraagt mag het ook wel eens goed zijn. Gelukkig voelt Jolan dat haarfijn aan en na betaling van 33.000 bedankt de vrouw haar, bijna op haar knieen, omdat we de eerste klant van vandaag zijn.

Naast veiligheid in verkeer en werk ligt er nog een enorme sluipmoordenaar in het dagelijkse leven van Oeganda. Terwijl Jan zich gisteren door de steegjes bij Beth Elishah bewoog, kwam hij een buurtbewoonster tegen. De slechte toestand van haar gezicht bewoog hem ertoe om te kijken of hij iets voor deze vrouw kon doen. Zwarte vlekken en korsten op de lippen en ook, zoals ze hem uitlegt, een zere mond vol met dezelfde plekken. Als hij me de door hem genomen foto’s laat zien weet ik dat alleen gebed nog een oplossing voor deze vrouw kan zijn. Ik vertel hem dat het hoogstwaarschijnlijk een duidelijk voorbeeld is van AIDS in een vergevorderd stadium. Later bedenk ik me welk effect mijn vrijwel klakkeloos uitgesproken beschrijving op hem gehad heeft. Ook hieraan kan je zien dat je leeft in een land waar andere zaken een logisch gevolg zijn van het dagelijkse leven. Sorry Jan maar er is waarschijnlijk niets meer aan te doen; we kunnen vragen of ze zich heeft laten testen om verspreiding te voorkomen, maar waarschijnlijk weet iedereen het al. Dat blijkt ook zo te zijn. In de avond worden we door Beatrice gebeld. Het meisje maakt het goed en ze heeft ook navraag gedaan naar de vrouw, die door de AIDS ook Tuberculose heeft opgelopen en een kuur tegen de symptomen heeft gekregen, maar daar geen profijt meer van heeft……. Sorry Jan, de derde dag in Oeganda

Ik weet het zelf nog als de dag van gisteren. Eén van de kinderen van Beth Elishah lag tijdens de eerste ontmoeting haar handje op mijn arm en het voelde aan alsof ik tegen de punt van een strijkijzer aan liep. Oppakken, in de auto en naar de dokter. Hoge koorts als reactie van het immuunsysteem van het lichaam tegen de HIV in haar lijfje. 3 Jaar oud toentertijd, lag ze met haar hoofd tegen mijn borst, ademend in mijn gezicht. HIV. Ergens moet het verhaal nog wel in een blog staan maar die heb ik niet meer nodig om de emoties van dat moment terug te halen. Emoties van betrekkelijke angst; ik heb iemand met HIV gedragen, wat kan dat doen met mij, maar vooral en blijvend emoties van onmacht tegen een sluipmoordenaar. Sorry Jan, je hebt gedaan wat je kon, aandacht voor deze vrouw en jouw gebed heeft haar geholpen zoals ook ons meisje genezen blijkt te zijn, zoals haar bloed iedere test minder sporen blijkt te bevatten. Het is niet aan ons, je hebt je als een kei gedragen.

Een dag later. De spanningen en emoties hebben geleid tot lange gesprekken ‘s avonds. We zijn nog veel dichter tot elkaar gekomen dan voorheen mogelijk leek. Het is goed en het voetballen met de straatkinderen, het schillen van een pan aardappels, het verwerken van de belastingpapieren en het behandelen van voetwonden door het voetballen op blote voeten geeft de dag een voldane afronding die heel anders is dan gisteren. Het leven is mooi in al haar afwisselingen. En als je dan achteloos door je vrouw meegevoerd wordt naar het balkon en samen uitkijkt over jouw Afrika dan kun je dit slechts herhalen. Bulamu Mulungi, Life is Beautiful, het leven is wonderschoon, in al haar aspecten.