Stichting Bulamu Reisblog 2012

Onderstaand een compilatie van reisverhalen en ervaringen van Stichting Bulamu in 2012

Januari 2012

In Januari 2012 ondernemen we een zomerse reis naar Oeganda. Op deze reis geven we ruimte aan diverse projecten

Spring is in the air, the birds are singing sweet sounds of silence.

25-01-2012 Terug naar ons tweede thuis

Wat heel lang leek, verdween in "a wink of an eye". Seconden kunnen uren duren, uren lijken dagen en weken veranderen in jaren als de rust niet over je komt. We hebben de rust kunnen pakken en zie...op dit moment zitten we weer in Istanboel. 2 Uur wachten voordat we kunnen inchecken naar Entebbe. De laatste dagen in Nederland leek het steeds kouder te worden. In Istanbul is het koud, het regent en - overdekt, met een sjuutje, de zoetgevooisde klanken van Ella Fitzgerald en veel rust om ons heen - kijken we uit naar de Heat of Gods Love. Altijd aanwezig, niet altijd gepakt, altijd volop voorradig en overflowing van joy. We zijn er klaar voor.

Vanmorgen op Schiphol was Zijn goedheid al weer volop te zien. Als je in een paar jaar zoveel mag reizen als Jolanda gedaan heeft, dan liggen alle papieren standaard klaar en denk je zonder grenzen de wereld over te kunnen. Daar denkt de douane anders over. Transcontinentaal; hoe lang blijft u? Uw paspoort moet 6 maanden geldig zijn vanaf het moment dat u daar aankomt en uw paspoort verloopt 11 juli (5½ maand). Dus? Overleg, bellen, tongentaal !!! Uiteraard geen probleem, bagage 20 kilo te veel! Dus? Overleg, bellen, tongentaal !!! Uiteindelijk is het goed dat ik vannacht toch nog even de mail van Turkish airlines geprint heb, de geest was goed, nu zitten we lekker met Agnes aan een tafeltje te mijmeren over de komende weken, denkend aan Hans die pas over drie weken komt en vanochtend afscheid moest nemen van Agnes, snif, we voelen met je mee Hans, ook voor jou worden het goede weken.

Consternatie in het vliegtuig, vreemd als iemand achter je tot twee keer toe zijn ogen omhoog rolt en helemaal van de wereld lijkt te zijn, tevens twee doodskisten in het ruim, van eerste generatie Turkse mannen die in hun geboorteplaats begraven willen worden, ach, this is life. Onderwijl genieten wij van een heerlijke vlucht, lekker eten, vlotte turbulentie en zenuwachtige stewardessen. Het zal onze tijd wel duren.

Wat gaan we de komende weken doen? Genieten!. Plannen om een conferentie te houden op de eilanden in het Victoriameer, met Moses en een team uit België, wellicht naar Rwanda, sloppenwijken, West Oeganda (Hoima) en lekker genieten, Bulamu, hier en daar wat geplande gesprekken en vooral genieten. We zien het wel, alles is goed. De laatste dagen hebben we zo veel liefde van onze achterban mogen ervaren, zoveel goeds mogen horen, dat het goed gaat worden staat al vast, we laten ons verrassen door de omstandigheden. Full in His joy...flowing like living water. To be continued lieverds.........  

28-01-2012 De zaterdag is voorbij gevlogen, de kleur komt weer terug en de jongens van bulamu hebben facebook zero op mn telefoon geinstalleerd dus opa kan online. Huid net niet verbrand, verzengend heet en dus lekker in de rust. Taxi boda en lekkere wandeling met Ruben de berg op, zijn laatste uurtjes bulamu. Agnes weer gespot en veel lachen met juliet en de kinderen. Morgen conferentie in de village, kijk er erg naar uit. Sula bulungi

29-01-2012 Zondagavond, lekker in de rust. Chips Chicken in de magen en alle drie gezellig duf te denken om naar bed te gaan. Natuurlijk is het pas half negen in Nederland, maar hier lopen ze dertig jaar achter en 2 uur voor dus na een volle gezegende dag roept onze klamboe ons om in te stappen. Vandaag op bezoek geweest in een kerkje in the village een uur vanaf Matugga. Heerlijk genoten van de koelte van de kerk met ruim dertig graden buiten, volop zon en mijn rode bolletje heeft daar op dit moment wel een probleem mee. Gisteren op Bulamu veel zon opgelopen, het heeft hier al een paar weken niet geregend dus het stof stuift weer lekker alle kanten op. Na afloop van de preken van Moses hebben we een leuke tijd gehad met de locals, samen met Rembo heeft Jolanda zondagschool gehouden met de kinderen en daarna apart de mannen en de vrouwen gesproken. Op de terugweg voor de verandering een lege tank, Rembo op de brommer met een voorbijganger naar de eerstvolgende tank, paste er nog net bij met de 10 jerrycans die al op de brommer geplaatst waren. Vannacht is Ruben door zijn vrienden op het vliegtuig gezet. Na een paar goede dagen samen gaat hij vandaag zijn familie weer zien in Nederland, overal is een tijd voor.

	Sociaal leven om de boom des levens		Als hier een pot met bonen staat..		Aardappels voor een heel weeshuis

1 Februari - Yes, de power is back. Gisteren lazen we dat Rotterdam en omstreken getroffen is door vorst, sneeuw en een stroomstoring. Ongelofelijk als je in Oeganda de auto uitbrandt. Na hartverscheurende momenten de afgelopen dagen zijn we weer thuis in Kawaala, in ons huisje en vandaag hebben we na weinig slaap vannacht, een beetje uitgeslapen. Al snel ook hier de normale stroomstoring. Power down gebeurt iedere dag, door een tekort aan landelijke stroom.

Met Moses opnieuw naar de garage. Dit is een activiteit die hier vrijwel net zo vaak plaatsvindt als in Nederland een brood halen bij de bakker. Vandaag banden, stuurbekrachtiging, zekeringen en met de wegen hier is er altijd wel wat te doen. Vanmorgen op de boda naar de garage, waar Moses al vroeg de auto heeft gebracht. Daarna naar Kampala om zijn rijbewijs af te halen en naar de foreign office voor wat papperassen.

Heet in de auto, feestje voor kakkerlakken die kermis vieren rond onze voeten en blij toe weer thuis te zijn, maar geen gas meer in de gastank dus alle ongemakken van dit land weer gezien, want ook de tankstations hebben geen van alle meer gas in voorraad, daar gaan je plannen voor pasta met groente. Dus straks weer naar Kampala om ons bij Java's te laten voeden.

Voor het eerst weer rijden in Kampala, even onwennig maar toch ook weer vertrouwd. Links, met de stroom mee, kuilen ontwijkend en goed oppassen voor alles wat zich op minder dan 5 centimeter van de omgeving van de auto beweegt. Donker om 8 uur 's avonds, druk tot midden in de nacht. Terug in huis hebben Jamir en Rembo een enorme pan rijst gekookt, met vis in pindasaus.

Nadat de grote bergen eten langzaam van de borden verdwijnen, hebben we eerst een gesprek over het wegkoken van de eventuele vliegen of vliegeneitjes in de vis, die hier dagen in de open lucht ligt te drogen, waarna het gesprek zich wijzigt van vliegeneitjes naar liefde en omgang tussen mannen en vrouwen in Uganda en de rest van de wereld. Liefde, lust, opgroeien, voorbehoedsmiddelen, rituelen, cultuur en voorlichting, we lachen wat af en zijn ook heel serieus. Goed om in alle openheid zo'n band opgebouwd te hebben dat zeker ook deze onderwerpen besproken kunnen worden, belangrijk voor de jongens om hier in genade over te praten. Zeker ook over wat beter voor hen is, in een land van HIV en extreem grote gezinnen. Het werd al snel laat.

HIV and tears

Het lijkt altijd zo normaal, in een wereld waar we continu geconfronteerd worden met negatief nieuws. Voor een Hollandse jongen met een wiskundige achtergrond, rationeel, alles verwerkend in feiten en cijfers is Aids een getal, is HIV een getal en daar hangt een populatie aan met een sterftecijfer. Weten dat het bestaat en weten dat er mensen aan doodgaan is een feit, nuchter, berekenbaar. Totdat je er persoonlijk mee geconfronteerd wordt.......wordt vervolgd. Tears...

In de sloppenwijken van Kawaala, de wijk waarin wij verblijven, woont een jongetje, Isaiah, dat zwaar ondervoed is. We zetten een project op met geitenmelk, geschonken door de firma Vitals (Bolke bedankt!) in de loop van de maanden zien we Isaiah, een naam die Jolanda mocht geven nadat hij van zijn vader een behekste naam had gehad omdat hij ongewild was, steed beter eruit gaan zien. Isaiah is onderdeel van Hands of Love, een gemeenschappelijk pro

ject tussen Feed my Lambs Uganda (de stichting van Pastor Moses Mugalasi) en Stichting Bulamu

 Shin Etsu, Vitals, Nannycare, Turkish Airlines, Basisschool de Regenboog, vrienden en sponsors, bedankt. Dank zij jullie kunnen er weer mooie dingen gedaan worden in de komende dagen in Oeganda. We hebben aardig wat geld voor diverse projecten opgehaald. Nog 6 dagen en dan mogen we Zijn genoegen weer voelen en aan jullie doorgeven. Rugzakken, babymelk, scholing in de sloppenwijken, conferenties en ondersteuning in enkele kleinere projectjes, we gaan proberen de status bij te houden via deze pagina's.

 Henri Lluja  terug geweest bij Henri Lluja, in zijn kleine art studio. Samen met Bryan en Judith kijken we naar een groeiende kunst verzameling. Vervolgens rijden we weer naar Bombo Road. De weg die ons via Kawempe en Matuga bij Bulamu Children's Village brengt. De plek waar alles begon en waar we ons weer even kind kunnen voelen tussen de andere kinderen.

In BCV zien we hoe de diverse stichtingen inmiddels 3 grote huizen hebben gebouwd en hoe de vorderingen aan de keuken gaan. Dit inmense project is nodig om het groeiende aantal kinderen te kunnen huisvesten en te kunnen voeden. We vatten het idee op om ook een steentje bij te dragen aan de diverse projecten. Ietwat knullig en niet direct een aanwinst voor de lange termijn, schenken we de eerste koelkast op het kinderdorp. Wijsheid of niet, hij slaat in als een bom en zorgt binnen de kortste keren voor eisjes en koude drankjes in deze zomerse omgeving.

HIV and tears - vervolg

Sanyu - HIV part II Maandagochtend. Na de sessie afgelopen weekend in de village rijden we naar het huisje waar een "tante" 7 kinderen verzorgde. Tijdens onze vorige reis hebben we daar hart verscheurende verhalen gehoord over het verleden van de kinderen en de ervaringen en tegenslagen van deze vrouw. Een kleine sponsoring was voldoende om bij haar voor een tijdje eten achter te kunnen laten om de kinderen te verzorgen. Toen de vrouw in de villages kwam bij familieleden vond ze daar vier achtergelaten kinderen uit een gebroken gezin waarvan de moeder was weggevlucht voor de omstandigheden, de vader achterlatend in een hopeloze situatie met deze kinderen.

Sanyu is de jongste, een klein levenloos en lusteloos meisje, duidelijk ziek en onder de blaasjes. Chickenpocks, Meazles of Syfillus, het kan van alles zijn, maar ze moet duidelijk onderzocht worden. De twee zusjes en het broertje zien er wat beter uit, de situatie in huis is voedingsloos. Gelukkig hebben we voor deze kinderen een behoorlijke eenmalige sponsoring ontvangen, er zijn nog wel een paar gesprekken nodig om te kijken hoe we dat gaan doen, God only knows, He will give wisdom.

We besluiten dat we met het meisje naar een kliniek rijden en daar laten onderzoeken wat er aan de hand is. Na de eerste schrik klampt ze zich aan Jolanda vast. Sanyu, met de westerse naam Elizabeth (hoe is het mogelijk, zelfde naam als Jolanda) laat al snel de onderzoeken van de dokter gelaten toe. Bloedonderzoek, buikscan en wachten op de resultaten. Onderwijl ga ik met Rembo naar een shop en kopen we suiker, maismeel, olie, bonen, zeep en rijst voor de komende dagen. Terug voor de uitslagen. Op de scan zijn geen bijzonderheden te zien, alleen ondervoeding, de bloedtest op malaria, syfillus en waterpokken zijn negatief, dan een lange stilte, vragen over de gezinssituatie en de status van ons en Moses v.w.b. Sanyu, dan een vraag over de ouders en acceptatie van eventuele onderzoeken en na toezeggingen het verlossende woord.

How to adjust a negative talk. HIV positief. Alsof je een klap in je gezicht krijgt, pijn, tranen, ergernis, gelatenheid, een hummeltje uit miljoenen hier in Oeganda, de eerste confrontatie met de werkelijkheid. Een uur geleden nog zachtjes huilend op mijn schouder, nu een slachtoffer van deze cultuur. HIV. Drie letters met een enorme impact. 4 Kinderen uit eenzelfde gezin, beginning of a trail. Gelukkig zijn er mogelijkheden, gelukkig weten we dat alleen het aanraken van deze kinderen - in Jezus naam - alle ziekten uitdrijft. Ze is genezen, nu de effecten van deze vreselijke ziekte nog weg. It's not fair, ook hier moeten kinderen van 3 jaar, overigens alle kinderen, gewoon het leven van een kind leven, geborgen en verzorgd. Het verhaal is begonnen, we zijn in een totaal andere wereld beland, vertellen tegen de tante, plannen van nieuwe onderzoeken, in hoeverre de HIV het kind heeft aangetast en dan naar een speciale HIV kliniek in Kampala, het komt allemaal goed, daar zijn we van overtuigd, maar het komt wel even aan.

De verslagenheid zet zich eerst even om in woede en dan in gelatenheid, praten, overwegen, weten dat God goed is, nu kijken we er positief naar, de sponsorende kerk in De Bilt wist al dat het bedrag dat ze overgemaakt hebben nodig was, thuisgekomen nemen we contact op met een zuster uit Nederland die net voordat we weggingen vertelde dat ze nog een kindje wilde sponsoren. Sanyu heeft een sponsor, nu nog een sponsor voor de andere 10 kindjes, ook dat zal automatisch gaan. Voordat we hier vertrekken is de 10 keer 25 euro per maand rond, daar vertrouwen we op.

House hunting and registration - 2 februari 2012

 Even heel iets anders, na de heftige gebeurtenissen van de laatste dagen, vandaag afspraken met de advocaat en met een paar makelaars. We hebben een goede tijd gehad in de straat waar we nu leven, maar overal is een tijd voor. Ons huisje ligt naast het huisje van Moses in een straatje in Kawaala, een buitenwijkje van Kampala, inmiddels komen er kinderen vrij van Bulamu, waar nog geen ruimte voor is dus ook Rembo is bij ons in huis getrokken. We willen een ander wijkje in met wat meer ruimte, iets privacy en niet de hele dag gillende kinderen om ons heen, dus op naar de makelaars. Maar eerst opnieuw naar Kampala, naar de advocaat. In september hebben we Gopherit laten registreren in Uganda en vandaag is het zover, Gopherit (U) Ltd, onze eigen Limited company. Amina, vandaag de volgende stappen formulier nr 7, aanvraag zakelijk account op de bank aanvragen, copien, officiele registraties, nog meer formulieren, POBox, T-nummer aanvragen VAT number aanvragen, alles in zijn rust en waarom?

Nog geen idee maar als we in Nederland kunnen bijverdienen voor ons verblijf in Oeganda, moeten we zeker in dit land met honderden kansen kunnen verdienen om hier te verblijven. Het wordt steeds duidelijker, ons leven gaat hier verder, wanneer is in Gods hand, hoe wordt ook door hem ingevuld, we flowen in zijn Grace en dat is lekker. De advocaat vindt dat het allemaal lang duurt, wij vinden het enorm vlot gaan, alle stappen die we nemen gaan gewoon door en de registratie ging vlotjes.

Vandaag zijn ook de stichtingen opgedragen voor registratie, de advocaat gaat deze week de namen registreren zodat we ook via de stichting legaal aankopen en uitgaven in Oeganda kunnen doen. Stap voor stap hoort ook dit werk erbij. Het is allemaal papier maar ook belangrijk. Vanmiddag dus op huizenjacht en een paar huizen kunnen vinden. We hadden uitgesproken dit vandaag te starten en ook gelijk te besluiten, dus sjezen we wat af door de omgeving van Kampala om uiteindelijk, na een afgebroken bumper op een landweggetje, kilometers zweet, allerlei soorten huizen en omgevingen, een koude douche en een bak koffie, de knoop door te hakken voor Grace Corner 2. Zaterdag betalen en dan is het voor een half jaar ons nieuwe plekje, van Heerlijkheid tot Heerlijkheid.

We bidden voor helderheid, zegen, genezing en blessing voor morgen, nu, na de zelfgemaakte spaghetti, is het kwart over negen hier, hebben we net van Bryan via skype gehoord dat alles goed gaat en kijken we vooruit naar de medische onderzoeken die morgen met de vier kinderen plaats gaan vinden. Het zal goedkomen. Sulah bulungi, slaap lekker en tot laterzzzz.